บึงหล่มซึ่งแต่ก่อนบึงหล่มได้เรียกกันว่า ”บึงล่ม” สาเหตุที่เรียกกันว่าบึงล่มเพราะในสมัยก่อนมีเรื่องเล่ากันว่าบึงหล่มเป็นเมืองเก่าเมืองหนึ่งซึ่งมีพระมหากษัตริย์ปกครองอยู่และมีเจ้าชายปกครองเมืองอยู่ด้วย วันหนึ่งเจ้าชายของบึงหล่มได้ลงไปอาบน้ำเหมือนทุกๆวันในขณะที่กำลังอาบน้ำอยู่สายตาเหลือบไปเห็นดอกบัว 2 ดอก เจ้าชายก็แปลกใจเพราะบริเวณนั้นไม่เคยมีป่าบัวเลย ดอกบัวที่โผล่ขึ้นมานั้นเป็นดอกบัวบานและดอกบัวตูมที่มีความงดงามมาก แต่เมื่อเจ้าชายพิจารนาแล้วก็คิดว่าดอกบัวบานนั้นงดงามกว่าดอกบัวตูม เจ้าชายจึงเด็ดดอกบัวและนำดอกบัวบานที่คิดว่างดงามมากกว่าดอกบัวตูมให้กับภรรยา ส่วนบัวตูมนั้นให้กับมารดา เมื่อกาลเวลาผ่านไปกลีบดอกบัวบานก็เริ่มร่วงหล่นไปตามกาลเวลาพร้อมกับภรรยาก็เริ่มชราลงเป็นลำดับทำให้เกิดความเบื่อหน่าย ตรงกันข้ามกับมารดาที่มีความงดงามขึ้นดังกับดอกบัวตูมที่ค่อยๆ แย้มกลีบทำให้เกิดความปรารถนาในตัวมารรดาของตนฉันชู้สาวเพียงแค่เจ้าชายคิดภายใต้เมืองหล่มก็เกิดเสียงดังและลั่นขึ้นมาทันที่สร้างความตกใจให้กับชาวบ้านยิ่งนัก
วันหนึ่งเจ้าชายเข้าไปหามารดาและพูดสนทนาในเรื่องต่างๆแล้วตั่งคำถามกับมารดาว่า ”ประตูที่เราเคยออกมาแล้วเราจะเข้าไปอีกได้ไหม” มารดาคิดว่าเจ้าชายคงถามตามปกติจึงตอบลูกว่า ”ทำไมละลูกประตูที่เราเคยเข้าเคยออกเป็นประจำอยู่แล้วทำไมเราจะเข้าไปอีกไม่ได้” ทำให้เจ้าชายพึ่งพอใจในคำตอบมาก หลังจากวันนั้นเจ้าชายจึงตัดสินใจว่าจะต้องเข้าไปหามารดาและปลุกปล้ำให้ได้ เมื่อเจ้าชายเคาะประตูเรียกมารดาหลังจากสิ้นเสียงเคาะประตูแผ่นดินของเมืองก็เกิดการสั่นและค่อยๆ ยุบตัวลง ด้วยสัญชาตญาณทำให้ต่างก็วิ่งหนีไปคนละทาง
กล่าวถึงเจ้าชายได้วิ่งหนีไปพร้อมกับบริวารอีกมากมายไปทางทิศใต้ของเมืองหล่มมาพักเหนื่อยที่บ้านทุ่งสาร (ในอำเภอพรหมพิรามปัจจุบัน) แต่ก็ยังเกรงว่าแผ่นดินจะถล่มมาถึงจึงพาบริวารเดินทางต่อไปและมาหยุดเพื่อเรียกขวัญที่หมู่บ้านเหล่าขวัญ (หมู่บ้านเหล่าขวัญในปัจจุบัน) เมื่อบรรดาผู้ติดตามได้มีกำลังใจดีแล้วจึงเดินทางต่ออย่างไร้จุดหมายและไม่มีผู้ใดทราบเรื่องราวของเจ้าชายว่าเป็นไปอย่างไรต่อไป
กล่าวถึงมารดาของเจ้าชายเมื่อเกิดเหตุการณ์แผ่นดินถล่มก็ได้พาบริวารหนีไปทางทิศเหนือของบึงหล่มและมาพักนั่งอิงต้นไม้ใหญ่ซึ่งแต่ก่อนเรียกว่าหมู่บ้านนางอิง (หมู่บ้านนาอินปัจจุบัน) นางหยุดพักได้เพียงครู่เดียวก็ออกเดินทางต่อเมื่อแน่ใจว่าแผ่นดินคงถล่มมาไปถึงจึงมาพักที่หมู่บ้านนางยั้ง (หมู่บ้านนายางปัจจุบัน) แล้วจึงออกเดินทางต่อและมาหยุดคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจึงเรียกว่าหมู่บ้านนางคำนึง (หมู่บ้านนาคนึงในปัจจุบัน) และออกเดินทางต่อและมาตั้งถิ่นฐานในเมืองลับแลจังหวัดอุตรดิตถ์ปัจจุบัน
( ตำนานบึงหล่มมีหลายสำนวนด้วยกัน โปรดรอคอยติดตามอ่านต่อไป )
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น